اصفهان شهر اصفهان
فرهنگ‌ها و کتب لغت معنای منبت را نقش برجسته و کنده کاری روی چوب تعریف می‌کنند. نقاشان و معماران نیز نقشی را که اندکی از زمینه خود بلند‌تر باشد منبّت می‌گویند.
با توجه به شواهد تاریخی و پژوهش‌های محققین، سابقه منبّت کاری در ایران به قبل از دوران هخامنشیان می‌رسد. پس از آن در عصر هخامنشیان و ساسانیان نیز این هنر جایگاه مهمی داشته است.
با ظهور اسلام و گسترش این دین در ایران هنرمندان منبّت کار همچون سایر هنروران سعی و کوشش خود را به تزئین و زیباسازی اماکن مقدس و مذهبی معطوف کردند.
از این زمان نیز منبّت کاران از نقوش موجودات زنده در آثار خود استفاده کردند. با فرا رسیدن روزگار صفویه منبّت نیز مانند سایر هنرهای دستی روی به شکوفائی نهاد.
اگر چه منبّت کاری در روزگار صفویه در اصفهان رونق گرفت اما در عصر قاجار پیشرفت بیشتری کرد زیرا در این دوره است که مبل و صندلی به خانه‌ها راه می‌یابد. به نوشته مولف کتاب «گنج پنهان» از دوران قاجار مبل هائی برجای مانده که به شیوه ایرانی کنده کاری شده‌اند و آن‌ها را مبل سبک قاجار می‌نامند.
در حال حاضر با ساخته شدن خانه‌های جدید و نفوذ تمدن غرب منبّت با چاقو انجام نمی‌شود بلکه ابزارهائی که مورد استفاده منبت کاران قرار می‌گیرد بیشتر خارجی هستند.
با آنکه امروز منبّت اصفهان به صورت اصیل و اولیه ساخته نمی‌شود اما هنرمندان اصفهانی کماکان با طرحهای بسیار زیبایشان آثار بسیار جالبی بر روی چوب بوجود می‌آورند. از اساتید معروف این رشته می‌توان استاد عبدالله باقری، استاد یعقوب جابری، استاد ابراهیم دالوند و استاد کمال مسائلی را نام برد.
مهم‌ترین استادانی که برای اولین بار در اصفهان با منبّت جدید یا فرنگی اقدام به ساخت مبل‌های استیل و سایر اشیاء کردند: استاد احد صنیعی، موسی آقایان، اکبریان، قلمزن و… می‌باشند.
