اصفهان شهر اصفهان
از هنرهای دستی ایرانیان در ادوار گذشته و روزگاران دور تزئین و کنده کاری روی فلزات است. از جمله موارد فلزکاری می‌توان از ترصیع نام برد که به معنای نشاندن و جا دادن قطعات کوچک فلزهای مختلف روی سطح فلزی از جنس دیگر و ایجاد تناسب میان قطعات است.
بررسی هائی که در مورد می‌ناکاری به عمل آمده بیانگر این مطلب است که می‌ناکاری نیز مانند بسیاری از هنرهای دیگر برای اولین بار در ایران بوجود آمده و سپس به سایر کشور‌ها راه یافته است.
در زمان صفویه می‌ناکاری نیز همچون سایر هنر‌ها ترقّی بسیار کرد و شهر اصفهان به یکی از مراکز عمده این هنر تبدیل شد. هنوز نیز این شهر تنها مرکز این هنر محسوب می‌شود.
هنر می‌ناکاری شامل فعل و انفعالات پیچیده‌ای است که به هم مربوط می‌شوند.
در عصر صفویان از نقش‌های اسلیمی و گل استفاده بسیار شد و رنگ قرمز در می‌ناکاری مصرف بیشتری پیدا کرد.
در قدیم رنگ هائی که در صنعت می‌ناسازی مورد استفاده قرار می‌گرفتند مانند رنگهای قلمکار گیاهی یا معدنی بودند اما در حال حاضر برای نقاشی ظروف و سایر اشیاء می‌نائی از رنگهای شیمیائی استفاده می‌شود. می‌ناکاران برای تهیه رنگ قرمز از طلا، رنگ سبز از مس و رنگ زرد از گل ماشی استفاده می‌کنند.
بیشتر اشیائی که هم اکنون می‌ناسازان به خریداران و علاقمندان این هنر عرضه می‌کنند عبارتند از: گوشواره، گردنبند، انگش‌تر، سینه ریز، جعبه‌های کوچک و بزرگ آرایش، قوطی سیگار، سرویس چایخوری و شربت خوری، جامهای می‌ناکاری، بشقاب، گلدان، قابهای عکس، پیپ، گلاب پاش، جاروچهل چراغ، در‌ها و پنجره هائی که برای مقابر ائمه در کربلا و نجف و سامره و مشهد و قم و سایر اماکن متبرکه ساخته شده‌اند.
در حال حاضر می‌ناکاری کار هنرمندان اصفهانی طرفداران و خریداران بسیاری دارد و این رشته هنری از طرف سازمانهای ذیربط همچون سازمان صنایع دستی مورد حمایت قرار می‌گیرند.
