اصفهان شهر اصفهان
از زمانهای گذشته تا به امروز چوب یکی از عناصر دائمی مورد استفاده در معماری ایران بوده است. موقعیت ویژه‌ای که چوب به عنوان یکی از مصالح ساختمانی دارد تنّوع انواع آن باعث شد تا از این عنصر استفاده‌های بسیاری بشود و از پوشش پشت بام‌ها گرفته تا قاب‌های تزئینی پنجره‌ها و ساخت اشیاء فلزی، چوب مورد استفاده قرار گیرد.
هنرمندان با ذوق و خلاّق ایرانی در جهت زیبا‌تر شدن بنا‌ها و ساختمان‌ها توانسته‌اند آثاری خلق کنند که هرکدام به عنوان هنری مجزا مورد توجه قرار گیرند. که منبّت، خاتم، معرّق، گره چینی و مشبک و… از آنجمله هستند. از سابقه «گره چینی و مشبّک» در ایران اطلاع دقیقی در دست نیست.
برخی پژوهشگران احتمال داده‌اند استفاده از این هنر چه در حالت مشبّک و چه در حالت آلت و لغت از دوران خلفاء عباسی شروع شده و در قرن ۶ تا ۸ هجری قمری در مصر و سوریه متداول شده است و از همان زمان به ایران رسیده است.
از این سبک کار معمولاً در ساخت درهای اماکن مقدسه، مقابر، منابر، و از مشبّک در پنجره‌های منازل و کاخ‌ها، نرده‌ها استفاده می‌شده است. از دوران صفویّه به بعد تعبیه شیشه‌های رنگی در چوب‌های مشبّک رایج شده و اصطلاحاً به «ارسی» مشهور گردید.
از استادان بی‌بدیل این هنر مرحوم استاد غلامرضا آقا ابراهیمیان است که آثار باارزشی از او در مقرنس کاری، قطاربندی، رسمی بندی، مشبّک و گره چینی در عتبات عالیات و بناهای تاریخی اصفهان موجود است. کلیه در‌ها و پنجره‌های هتل عباسی نیز از آثار این هنرمند است.
در حال حاضر سازمان میراث فرهنگی علاوه بر تأسیس کارگاههای مرمت گره چینی و مشبّک اقدام به برگزاری دوره‌های کوتاه آموزش این هنر برای علاقمندان کرده است.
از دیگر استادان این هنر اصیل و قدیمی می‌توان به مرحوم استاد مهدی عشّاقی، استاد علی عباس عشّاقی، استاد مهدی اولیائی و استاد علی مظاهری اشاره کرد.